Van Persie openhartig: "Ik kwam om één reden terug bij Feyenoord"

De voormalig aanvaller speelde jarenlang in de Premier League, waar hij schitterde voor Arsenal en later Manchester United. De druk om constant te presteren was daar enorm, vertelt Van Persie: "Als je in Engeland niet presteerde, speelde er gewoon een ander. Ik moest constant op de toppen van m’n kunnen zitten. Dat hoefde niet meer toen ik terugkeerde. Ik kwam om maar één reden terug bij Feyenoord: om plezier te hebben. Ik hoefde niet voor mezelf te bewijzen dat ik het nog kon."

Die verandering in mindset was voor Van Persie essentieel. "De druk van het mezelf moeten bewijzen en per se de beste moeten zijn, iets dat ik zo’n groot deel van m’n loopbaan van mezelf eiste, was weg. Maar met die relaxte aanpak had ik het in mijn ogen niet gered in Engeland."

Van Persie neemt de lezer mee in zijn persoonlijke ontwikkeling. Waar hij in zijn jonge jaren nog veel worstelde met zijn emoties en communicatie, leerde hij gaandeweg om daarmee om te gaan. "Weet je wat het is? Het proces om echt goed te worden is een lange weg. Pas op m’n 28ste, een jaar voor mijn overgang van Arsenal naar Manchester United, zat ik zowel fysiek als mentaal op mijn hoogtepunt. Ik was toen veel meer in balans dan toen ik op mijn achttiende debuteerde bij Feyenoord."

In zijn beginperiode als prof kende Van Persie veel innerlijke strijd. "In het begin voerde ik constant strijd. Op het veld en ook daarbuiten. Ik was geen oplossingen aan het zoeken, maar problemen aan het creëren. En ik denk dat ik ook moeite had me op de juiste manier te uiten. Tegenstanders ontdekten hoe ze me op de kast kregen. Als ze vervelend deden, ging ik er keihard tegenin met soms een rode kaart als gevolg."

Die houding leverde hem weinig op. "Op een gegeven moment realiseerde ik me dat dat me niet verder hielp. Ik moest er niet tegenin gaan, maar erboven staan. Tussen m’n 23ste en 27ste was ik altijd compleet gesloopt na een wedstrijd, mentaal en fysiek. Ik moest echt dagen bijkomen. Toen kwam het besef dat ik me zo voelde omdat ik altijd aan het vechten was."

Ook in zijn emotionele beleving zette hij stappen. "Ik was ook heel emotioneel, ook na het missen van een kans. Ik liet de wereld zien hoe teleurgesteld ik was. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik daarmee mijn zwakte toonde. Ik heb dat langzaam om weten te draaien. Ik besloot niet meer zo emotioneel te reageren. Daarna werd alles lichter. Het was de jaren ervoor allemaal zo zwaar geweest."