Gerard Meijer over Europese finale: "Die tijd is voorbij voor mij"

"Ik heb ze allemaal voorbij zien komen. Veel zijn er al overleden. Maar ik ben er nog. Ik had nooit gedacht dat ik 86 jaar zou worden, maar het is wel zo", vertelt Meijer die aan de ziekte van Parkinson lijdt. "Veel langer hoeft het van mij ook niet meer hoor. Die Parkinson hè, klote is dat gewoon. Feyenoord is mijn leven geweest, de supporters waren gek op mij. Het was een schitterende tijd, maar niemand wordt oud zonder gebreken."

Samen met André van Kats schreef Meijer een boek waarin Meijer vertelt over zijn belevenissen bij de Stadionclub. Eerst vijftig jaar als verzorger en later als ambassadeur. "Maar ik klap niet uit de school, want een verzorger heeft een vertrouwensband met spelers en trainers. Ernst Happel die mij altijd 'Herr Meijers' noemde. De successen in de jaren 70 met Coen Moulijn, Rinus Israel, Wim Jansen en Willem van Hanegem." Een favoriete speler kan Meijer niet noemen, anders doet hij anderen tekort.

Met vrijwel alle trainers kon Meijer in die vijftig jaar goed overweg. "Gertjan Verbeek heb ik na een paar weken al verteld dat het lastig voor hem zou worden. Een prima trainer, maar hij wilde zo snel dingen veranderen. Toen Mario Been startte, vroeg hij of ik er nog een jaar aan wilde vastplakken. Maar ik deed het niet. Been zei laatst nog: kom gezellig naar Spanje. Maar het gaat niet meer. Het kost zoveel moeite en tijd, dat vliegtuig in en uit, een rolstoel, een rollator. Nee, ik doe het niet meer. Net als de finale in Tirana. Die tijd is voorbij voor mij", aldus Meijer die niet meereist naar Albanië.

Meijer kijkt de finale van de Conference League lekker vanuit huis. "Albanië, daar ben ik ooit geweest. Vond ik helemaal niks. Ik zit straks voor de televisie." In 1991 speelde Feyenoord beschamend 0-0 tegen Partizan. "Maar de finale in dat land zal een feest worden, hoor", zegt Meijer. "Maar wat een armoede hebben we daar gezien. Niet normaal."